‘Gaan we samen de halve marathon van Amsterdam lopen?’ Een whatsapp bericht van mijn oudste zus in onze zussenapp. Mijn jongste zusje reageert direct enthousiast. Ik ben op dat moment een weekend weg met mijn voetbalteam en zit vanwege blessures langs de kant. Daarbij ben ik nog aan het bijkomen van Koningsdag. Ik geef dus aan dat ik er na het weekend wel over na ga denken.
Eerlijk gezegd zie ik het op dat moment helemaal niet zitten. In 2019 deden we ook mee, mijn oudste zus liep toen de hele marathon. Mijn jongste zusje en ik deden samen de halve. Vooral de laatste 5 à 6 kilometer staan me nog goed bij. Mijn vader stond rond het 15 kilometer punt, het moment dat ik er helemaal doorheen zat. Hoewel je dan al ver over de helft zit, je moet toch nog een kwart.
Mijn zusje heeft me uiteindelijk door die laatste kilometers getrokken. En met aanmoediging van onze oudste zus op de laatste kilometer, die dus al een hele marathon erop had zitten, kwamen we aan bij het olympisch stadion. Na 2,5 uur hardlopen gingen we hand in hand over de finishlijn. Die runners high waar vaak over gesproken wordt, was ver te zoeken. Ik voelde op dat moment vooral opluchting en bedacht me, ‘dit doe ik nooit weer’.
Toe aan een uitdaging
De maandag na het weekend vraagt mijn zus opnieuw in onze zussenapp of ik het al weet. Ik lees het bericht en denk er nog eens over na. Uiteindelijk reageer ik dinsdagochtend: ‘Ik ben wel toe aan een uitdaging, 15 oktober staat in mijn agenda’. Twee enthousiaste stuiterballen reageren op mijn bericht en het duurt niet lang voordat onze startbewijzen binnen zijn en trainingsschema’s worden opgesteld.
Hoewel ik sinds 2019 steeds heb geroepen nooit meer een halve marathon te gaan lopen, geef ik er nu toch aan toe. Zoals ik naar mijn zussen stuurde, ben ik ook echt wel weer toe aan een sportieve uitdaging. Tijdens de CPC Loop in Den Haag begon het bij mij al een beetje te kriebelen. Ik besloot toen ook dat ik een jaar later mee zou doen, maar dan de 10 kilometer: de halve marathon doe ik nooit meer. Zo dacht ik.
Ik besluit deze keer echt goed te gaan trainen, waarbij ik nu al kan beginnen met rustig opbouwen. Tijdens de halve marathon in 2019 was ik namelijk niet bepaald goed getraind. Toen had ik net voor het eerst een zomer in Libanon gezeten, daar vond ik het echt te warm om hard te lopen. Een enkele keer trok ik mijn hardloopschoenen aan, maar echt trainen kun je dat niet noemen. Pas in de maand voor het evenement begon ik serieus met trainen. Niet zo gek misschien dat ik die laatste kilometers alleen nog maar aan het afzien was.
Tijd om te starten met trainen dus. Gelukkig heeft mijn zus verstand van hardlopen en kan ze me helpen met een schema. Misschien nog een trainingsmaatje in de buurt zoeken, oh en nieuwe hardloopschoenen!