Marhaba, kefak?*

Wat een bijzonder land is Libanon. Ik zit hier nu al ruim 4 weken, en hoewel de eerste periode echt heel erg wennen was, begin ik steeds meer mijn draai te vinden. Zes dagen per week werken en mijn vrije dag het land in op ontdekkingstocht. En wat is dat iedere keer weer een mooi avontuur. Ik reis rond met de taxi, in de bus of krijg een lift van de mensen die ik op mijn pad ontmoet.

Dagelijks leven

Het grootste deel van mijn dagen beslaat natuurlijk het werk. Iedere dag hebben we twee vaste groepen (ochtend en middag) met kinderen tussen de 6 en 15 jaar. Samen met mijn collega Barbaros verdelen we de groepen en gaan we het water op. Barbaros heeft op hoog niveau Laser gevaren en is hierdoor heel erg gericht op competitie zeilen. De club hier (ATCL) wil graag een raceteam opzetten, er loopt genoeg talent rond hier, en Barbaros kan die groep goed begeleiden. Ik hou me op mijn beurt meer bezig met de beginners, zorg dat zij de complete basis van het zeilen onder de knie krijgen. De leden van de club waar ik werk hebben over het algemeen genoeg geld. Veel kinderen worden dan ook door een chauffeur gebracht en opgehaald. Verwend dus, zou je denken. Maar het valt me erg mee, eenmaal in de boot luistert iedereen goed naar de instructies. Over het algemeen zijn de groepen leuk, af en toe is het zelfs moeilijk afscheid te nemen van een groep na twee weken. Maar vermoeiend zijn de dagen ook, gelukkig zijn er genoeg ontspan mogelijkheden op de club, waar ik tevens woon.

Die club, dat is ATCL. En het is zoveel meer dan een zeilclub en haven. Het is hier echt een ‘hang out’ voor de elite. De kinderen worden dus vaak gebracht door een chauffeur, rond het merendeel van de gezinnen loopt de hele dag een ‘maid’ die voor de kleinsten zorgt en ik begin eraan te wennen dat er dagelijks twee Ferrari’s, vier Porsches en een stuk of wat Jeeps op de parkeerplaats staan. De club telt twee zwembaden, plus een buitenbad voor de kinderen, twee restaurants, vijf tennisbanen, een basketbalveld, voetbalveldje, de zeilschool en een gym. Het is hier groot, er werken zo’n 150 mensen. Iedereen is even vriendelijk en behulpzaam, het lijkt af en toe net een dorp. Moest ik een tijdje geleden naar het ziekenhuis voor een ontsteking aan mijn voet, vroeg de volgende dag iedereen aan me hoe het ging. Ze hadden er al van gehoord en wisten precies wie ik was.

Blond haar, blauwe ogen

Dat is ook zoiets, direct de eerste avond moest Jihane er al om lachen. Jihane is lid van de zeilcommissie en haalde me op van het vliegveld. Onderweg stopten we bij een benzinestation/buurtsuper om wat boodschappen te doen. Binnen werd ik direct geholpen met alles te vinden wat ik nodig had. Het viel mij niet direct op, alles in dit land was voor mij op dat moment nog nieuw, wist ik veel hoe het werkt in zo’n buurtsuper. Jihane lachte er later in de auto om, ze vertelde dat ik nogal een opvallende verschijning ben met mijn blonde haar en blauwe ogen. “Daar gaan ze hier wel wat harder voor lopen!”

Ik moet zeggen, dat is ook wel even wennen. Zo kocht ik laatst een 10 liter watertank in de winkel hier in de buurt, liep naar buiten en direct stond er iemand naast me die me wel even wilde helpen met mijn water. De beste man spreekt me aan in het Arabisch, ik maak hem duidelijk dat ik hem niet versta en loop rustig door. Hij komt naast me lopen en vertelt in gebrekkig Engels dat hij ook bij ATCL werkt, hiermee wint hij in ieder geval vast mijn vertrouwen. Dan maakt hij duidelijk dat hij mijn water voor me wil dragen naar de club. Ik sla zijn aanbod alsnog vriendelijk af, de volgende dag kom ik hem inderdaad tegen op het terrein van ATCL.

Veilig op straat

Natuurlijk is het goed bedoelt, en achteraf was hij stiekem best welkom geweest een stukje te helpen. Tot nu toe heb ik ook alleen nog maar goede mensen ontmoet en voel ik me echt veilig op straat. Maar ik blijf toch wat voorzichtig met de mensen die me op straat aanspreken. Er is me al meerdere malen zomaar een telefoonnummer in de hand gedrukt en vraagt men uit het niets of ik getrouwd ben. Ik reageer er maar niet te veel op, tot nu toe is rustig doorlopen de beste tactiek geweest. Maar goed, onveilig voel ik me dus niet. In de maand dat ik er nu zit heb ik me slechts 1 keer wat minder op mijn gemak gevoeld, dit was in Beirut. Ik liep een straat in en werd aangehouden door militairen, ze vroegen me waar ik heen ging en waar ik verbleef. Ik antwoordde dat ik gewoon wat ronddwaalde en in Jounieh zit voor twee maanden. Aarzelend lieten ze me doorlopen. Vervolgens stond er op iedere hoek een groep militairen en liep er verder bijna niemand op straat, vermoedelijk liep ik een wijk in die onder de politieke partij Hezbollah valt. Niet heel prettig, en ook blij dat ik even verderop de straat weer uit kon wandelen en verder kon met de toerist uithangen in de ontzettend drukke, lawaaiige maar indrukwekkende stad.

Aangezien mijn leven hier grotendeels op de club afspeelt, merk ik weinig van enige onrustigheden in het land. Het is momenteel overigens ook gewoon rustig, maar stabiel is het niet. Op straat merk je goed hoeveel macht politie en leger hebben, straten worden zonder probleem en zonder reden afgezet en zo af en toe wordt ons zelfs verboden de zee op te gaan. Sta je dan met een groep kinderen die wil zeilen. Maar zij snappen allemaal dat als het leger zegt dat het niet mag, je dan niet gaat. Gebeurt gelukkig niet vaak. En je went eraan, de vele militairen op straat, helikopters die continu overvliegen en busjes die af en aan rijden.

Zo zijn er veel meer dingen waar je aan went. Het op het oog roekeloze rijgedrag, het openbaar vervoer (je houdt een busje staande op de snelweg en roept vervolgens naar de chauffeur op het moment dat je eruit wilt, niets geen bushalte, stopknop of vaste tijden), het niet drinken uit de kraan, het onwijs lekkere eten, de ontzettende hitte (waar je echt aan gaat wennen), de open en vriendelijke mensen en het gekke Arabische taaltje (vaak ook nog eens gemengd met de Franse taal). Nog even en ik wil nooit meer terug!

*Marhaba, kefak is Arabisch en betekent: Goedemorgen, hoe gaat het?