Schaatsend Nederland! Heel vreemd om te bedenken dat het aan het vriezen is in Nederland, terwijl ik net een week heb doorgebracht in de dessert met zo’n 30 tot 40 graden. En dat noemen ze dan een koele zomer. Maar voordat ik jullie hierover vertel staan me eerst nog een paar koude nachten en regenachtige dagen te wachten, het is niet alleen maar zonneschijn hier.
Great Ocean Road
Na Melbourne begonnen Karlijn en ik samen met David e Gwen aan het avontuur dat de Great Ocean Road heet. In een huurauto cruisen we de stad uit, op naar de natuur en vele mooie uitzichten. Met deze dag David als bestuurder en Karlijn als navigator komen we redelijk snel de stad uit. Op naar Torquay, waar de GOR officieel begint. Hier maken we ook gelijk onze eerste stop aan het strand. Lunchen, informatie opvragen en weer de weg op! Onderweg stoppen we bij een aantal highlights als een lighthouse en waterval. Kangoeroes en koala’s leven hier langs de weg en de eersten zijn dan ook al snel gespot. In Cape Otway brengen we onze eerste nacht in een schattig hostel door. Het hoogtepunt hier in de buurt is de Twelve Apostles. De 12 rotsen die met de jaren zijn gevormd door erosie. Het mooiste uitzicht moet je hebben bij zonsondergang of opgang. Aangezien het al donker is als we in Cape Otway aankomen besluiten we de volgende dag vroeg op te staan om de zonsopgang bij dit natuurwonder te bekijken. Hoewel het uitzicht erg mooi is, is het te bewolkt om de zonsopgang te zien. Beetje jammer, maar een bijzondere ervaring om 6 (!) uur ’s ochtends.
We touren, na een uurtje slaap, weer verder over de Great Ocean Road. Onze reismaatjes zijn plezierig erbij te hebben. Gwen kletst er lekker op los, David doet is lekker ‘laid back’ en doet zijn eigen ding. Overigens is het ook een goede fotograaf, nooit verkeerd voor mooie kiekjes! Deze dag bestaat voornamelijk uit rijden en het kopen van een tent. Jawel, de komende nachten gaan we op zoek naar national parken/ bush campings om onze tent op te zetten. Geen (dure) hostels, gewoon slapen waar we willen. De eerste nacht vinden we een gratis campingspot met bbq. Tussen de regenbuien door kunnen we de tent opzetten en een paar heerlijke hamburgers bakken. Echt goed bevalt deze nacht niet, het is koud, de grond is hard en een kussen was geen overbodige luxe geweest. Desondanks overleven we het en staan de volgende ochtend al vroeg weer naast de tent. De boel inpakken en weer op weg. ’s Middags trakteren we onszelf op een luxe lunch, fish & chips. Als we dan op slapen besparen kunnen we best wat meer geld uitgeven aan een lekker maaltje. We verlaten deze dag de Great Ocean Road en gaan verder op onze weg naar Adelaide. Voor de nacht vinden we een national park, ook hier krijgen we het voor elkaar gratis te overnachten. Wanneer we de volgende ochtend wakker worden staan de kangoeroes zowat naast onze tent. Leuke verassing!
Adelaide
De laatste kilometers leggen we af naar Adelaide. Hier drinken we nog een kop koffie, wisselen foto’s uit en dan is het tijd om afscheid te nemen. Karlijn en ik hebben een couchsurfadres gevonden waar we een aantal nachten mogen verblijven. Aangezien David’s adres op het laatste moment afhaakte besluiten we hem mee te nemen naar de gekke hippie dame die maar liefst ruimte heeft voor 8 backpackers in haar huis. Wat overmoedig beginnen we aan de wandeling naar haar huis, na een uur in de brandende zon en met zware tassen op de rug komen we aan. Marion, de hippie dame, ontvangt ons met open armen en biedt ons gelijk veel water aan. We schuiven bij haar aan de eettafel en komen er al snel achter dat deze dame van praten houdt. Binnen een uur weten we dat ze veel heeft gereisd, een echte bindiver is en bijna nooit alleen is dankzij alle reizigers die af en aan komen. Oja, en ze heeft een heel lief hondje die wel van aandacht houdt, dat is natuurlijk geen probleem. Met ons 3 zijn er nog 2 couchsurfers, de Belgische Izzie en de Australische Thom. De dagen hier gaan snel voorbij, we zijn een kleine familie. ’s Avonds eten we met zijn allen en tafelen lang na, en ’s ochtends ontbijten we ook weer gezamelijk. Er is genoeg eten in huis dankzij de bindive activiteiten van Marion. Ze gaat na sluitingstijd van de supermarkten en containers langs. Hier haalt ze eten, wat niet meer verkocht kan of mag worden om wat voor reden dan ook, uit. Inprincipe is dit illegaal, maar streng wordt er niet op gecontroleerd. Al met al een interessant adres om te overnachten. Karlijn en ik hebben zelfs de luxe van een eigen kamer met 2-persoonsbed die goddelijk ligt. Zeker na die nachten in een tent op de vloer:) Natuurlijk is daar weer het moment van afscheid nemen, altijd vervelend. Maar ons staat een nieuw avontuur te wachten. Een tour van Adelaide naar Alice Springs. En David ga ik weer zien in Tasmania. We hebben gebruik gemaakt van onze tijd in Adelaide om onze reis verder te plannen.
Adelaide naar Alice Springs
Vrijdagavond duiken we vroeg ons luxe bed in, om 6 uur staat onze taxi al te wachten om ons naar het beginpunt van onze tour te brengen. Niet veel later komt de bus van Groovy Grapes ons dan ook oppikken en beginnen we aan de Rock Patrol tour. Van Adelaide gaan we via een stadje onder de grond, naar Uluru (Ayers Rock) en dan door naar Alice Springs. Zes dagen lang in de outback!
Onze groep bestaat uit veel Duitsers, Zwisters en Oostenrijkers. Die ochtend horen we het duitse gebrabbel een beetje verschrikt aan. Het zal toch niet de hele week zo gaan? Gelukkig zijn we niet de enige ‘buitenlanders’, een Deen en Ier stappen ook in de bus. En JP, de tourguide, roept al enthousiast dat hij geen duits in de bus wil horen. Karlijn en ik hebben een plekje voor in de bus weten te veroveren. Zo vroeg in de ochtend is iedereen nog wat slaperig, een rustige groep lijkt het zo. Na een lange weg strekken we eind van de middag onze benen. Een hele klim op Devils Peak in het national park Flinders Rangers. Uitgeput komen we boven aan waar ons een fantastisch uitzicht staat te wachten. Hierna zijn we al snel bij onze eerste overnachtingsplek aangekomen. In de middle of nowhere slaan we ons ‘kamp’ op. Ons kamp bestaat uit Swags, een ware uitvinding. Een swag is een ‘bedroll’. Een matras die je uitrolt met een soort tentstof eroverheen. Hierin leg je je slaapzak, pakt een kussen erbij en kruipt erin. Door de swag slapen we letterlijk onder de sterren, wanneer het ’s nachts begint te regen gooien we de kap over ons hoofd waarmee je de swag sluit. En weer droog verder slapen. Hoewel het door de regen deze eerste nacht wat koud is wordt iedereen tevreden wakker, absoluut een geliefd bed. De volgende dag nemen we afscheid van de bewoonde wereld. We begeven ons nu echt in de outback en rijden door een heleboel van niets. Wat bomen, de nodige dieren, hier en daar een road house en een heleboel rood zand. De rit brengt ons vandaag naar Coober Pedy, het stadje onder de grond. Coober Pedy is een naam die door de aboriginals is bedacht, het betekent: ‘White man in a hole’. Coober Pedy is de Opal city van de wereld. De meest waardevolle opal, een soort mineraal steen, wordt hier al jarenlang gevonden. Nadat je door een heleboel van niets rijdt kom je ineens de mijnen tegen. Het stadje Coober Pedy is ontstaan in 1915. De opal zoekers bouwden hun huizen onder de grond, hier heerst een constante temperatuur van 21 graden. Boven de grond kunnen de temperaturen oplopen tot maar liefst 50 graden, een slimme oplossing dus om onder de grond te gaan wonen. Ook wij slapen in een hostel onder de grond. Na een rondleiding door een oude mijn, een echt ondergronds huis en als diner een pizza gaan we als extra’tje deze reis op naar kangoeroes. Er is een stel in dit dorpje die wees kangoeroes opvangt en opvoedt. Wanneer wij hier aankomen is het voedertijd en krijgen we de kans deze kleintjes te aaien. Deze avond is het ook tijd om afscheid te nemen van een deel van onze groep en kennis te maken met onze nieuwe groep en tourguide.
De volgende ochtend vroeg, uitslapen is er absoluut niet bij deze reis, komt onze nieuwe tourguide Clancy ons wekken. Het is tijd om weer op weg te gaan en echt afscheid te nemen van een aantal leden van de groep en de bewoonde wereld. Vandaag gaat de tour naar de wereldberoemde rode rots. Ayers Rock, of zoals de aboriginals hem noemen, Uluru! Het is wederom een lange tocht, maar we komen nog voor zonsondergang op onze campingspot aan. Snel de boel uitpakken, een hapje en drankje opvissen en op naar het uitkijkpunt voor de zonsondergang over Uluru. Iedereen zegt het, maar het is onbeschrijfelijk hoe mooi het is. Ik raad iedereen aan hier een bezoekje aan te brengen wanneer je de kans krijgt. De 2 dagen brengen we bij en rond Uluru door. Onze swags (hiephoi) uitgerold op de campingplek met Uluru en ook Kata Tjuta, de rotsformatie naast Uluru, in het zicht zijn dit geweldige dagen. Iedere ochtend worden we voor zonsopgang gewekt, wanneer we de bus instappen wordt ‘On the road again’ van Willie Nelson opgezet en we wandelen wat af rond Kata Tjuta en Uluru. Clancy heeft veel plezier in zijn werk en weet veel te vertellen over de dieren, planten, aboriginals en al het andere wat je hem vraagt. De aboriginals hechten veel waarde aan hun rots, Uluru. Er zijn dan ook allerlei delen die je niet mag betreden, geen foto van mag maken en ook de beklimming vinden ze heiligschending. We mogen zelf kiezen of we de rots willen beklimmen, dit levert nogal war heftige discussies op in de groep. Achteraf doet niemand de klim, vanwege de wind is de beklimming dicht. Na 2 dagen moeten we afscheid nemen van ‘Ulrurururu’ (zoals Pappa Italiano al dagen enthousiast roept). We hebben een heuse Italiaanse familie in de groep, Mamma vindt het allemaal maar niets en slaapt dan ook in een hotel ipv swag. Hierdoor dansen Pappa, zoon en dochter bijna letterlijk op tafel. Gezellige familie, dat absoluut:)
Na Uluru touren we door naar Kings Canyon. We overnachten in National Park Kings Creek, onze laatste avond van de tour! We maken een kampvuur, pakken de Didgeridoo erbij en proberen allemaal een stukje te spelen. De Didgeridoo is een origineel Aboriginal instrument. In principe een grote fluit die vrij moeilijk te bespelen is. Karlijn en ik krijgen er beiden zowaar geluid uit! Hierna wordt de gitaar erbij gepakt en besluiten we de avond natuurlijk weer in de swag. ’s Ochtends is het koud en wederom vroeg. We rijden naar Kings Canyon, genieten van een zonsopgang en maken een wandeling door deze wonderschone rotsformatie. Mijn favoriet van deze tour, hoewel het moeilijk kiezen is. Halverwege zoeken we verkoeling in een waterhole en stappen na de klim weer in de bus. Een laatste keer ‘on the road again’ en we zetten koers naar Alice Springs. Gelukkig is het nog geen definitief afscheid. ’s Avonds eten we met zijn allen en maken er een ware afterparty van in de stad.
Terug naar Adelaide
Na Alice Springs wil ik weer terug naar Adelaide. Aangezien ik een week later naar Tasmania vlieg vanaf Melbourne is dit een logische keuze. Clancy moet zelf ook weer terug op een 3-daagse tour. Aangezien er maar 4 mensen op zijn tour terug zitten maakt hij er een 2-daagse tour van en biedt mij aan mee te rijden. Als ik het maar wel stil hou, geluk voor mij! Dit betekent wel dat ik afscheid moet nemen van Karlijn, zij gaat door naar Darwin. Tranen met tuiten natuurlijk, gelukkig is het slechts voor een paar weekjes.
Deze tour gaat niet helemaal naar Uluru, we touren in 1 dag naar Coober Pedy waar hij me het hostel in weet te ‘smokkelen’. Een plezierige 2 dagen, aangezien het een rustige groep is kan ik mooi voorin zitten in Clancy een beetje wakker te houden. In Adelaide kan ik ook bij mijn nieuwe beste vriend overnachten. We gaan op stap met andere Groovy Grape guides, waaronder JP, slapen in de auto en maken een fietstour op onze brakke dag. En dan is het tijd echt afscheid te nemen. Ik ga door naar Melbourne, waar me een aantal rustige dagen te wachten staan. Even bijkomen van deze weken en dan zondag door naar Tasmania. Hiermee zit ik ook echt op het einde van mijn reis. Vanaf Tasmania ga ik door naar Sydney en dan weer naar huis. Maar goed, daar denk ik mooi nog even niet aan:)