Ze zijn helemaal terug, na optredens met Amsterdam Sinfoniëtta en een theatertour mochten de ouderwetse fans De Dijk weer omarmen in hun eigen stad Amsterdam. Zaterdag 5 april speelden ze voor het eerst weer in de Heineken Music Hall na een jaar sabbatical. Hoewel deze band ook dit jaar weer in alle uithoeken van Nederland komt, is de reis naar de hoofdstad, van waar ook in Nederland, het waard. Het is een concert die je niet mocht missen, een avond gevuld met onverwachte verrassingen en uiteraard een groot deel van het welbekende repertoire.
De zaal stroomt vanaf half 8 langzaamaan vol met gemêleerd publiek. Toch haal je altijd de echte Dijkers er makkelijk uit. Zij genieten al zeker vanaf de beginjaren van de stem van Huub Lubbers, en ja, zij bepalen dan ook de leeftijd tijdens een concert. Toch staan er ook nog opvallend veel jonge mensen in het publiek. En terecht, hoewel de muzikanten zelf ook al aardig op leeftijd zijn, straalt dit niet van ze af op het podium. Zodra de eerste tonen klinken wordt de zaal helemaal gevuld met De Dijk, ze zijn terug. Zoals we de mannen kennen blazen ze niet direct hoog van de toren met de zeer bekende meezingers. Maar eerst wat nummertjes om in te komen en om van te genieten. Kippenvel komt bij me op zodra Huub Lubbers begint te zingen, de hele zaal lijkt dit te hebben. Wat heerlijk om die stem weer live te horen. En waar je ook in de zaal staat, of dit nu vooraan of helemaal achterin is, het maakt niet uit. Het Dijk geluid dringt wel tot je door en laat je meevoeren de rest van de avond.
Deze avond staan er 2 gastmuzikanten op het podium met een saxofoon. Zeker bij de nummers die we kennen van het nieuwe album Dijkers en Strijkers komen zij goed uit de verf. Bij de echte Dijk nummers staan ze meer op de achtergrond, maar het voelt alsof ze altijd al deel uitmaken van deze formatie, zo staan ze er dan ook bij. Het is een welkome aanvulling op het podium. Ook bijzonder is het decor, bij het eerste nummer worden de zwarte doeken opzij geschoven en komt een lichtscherm tevoorschijn. Het scherm wisselt de rest van de avond van kleur, blauw, groen, roze, oranje, paars, noem maar op. Dit zorgt voor prachtige plaatjes van de muzikanten. Op het scherm hangt een portretlijst waar conintu oude beelden en foto’s in voorbijkomen. Opnames van oude optredens, bandfoto’s en beelden van plaatsen waar De Dijk de afgelopen 33 jaar heeft opgetreden.
Het straalt van de mannen af dat ze weer plezier hebben om op het podium te staan, gezegd hoeft het niet te worden. Hoewel Huub dit uiteraard nog wel even moet laten weten. Pure passie staat op het podium, de vele sportzalen, feesttenten en concertgebouwen mogen straks ook weer genieten van een Dijkavond. Enige puntje van kritiek, 3 toegiften op een avond is wel wat veel. Op het moment van het eerste afscheid wist iedereen in de zaal dat ze nog terug moesten komen. Nummers als Groot Hart, Zullen we Dansen en Mag het Licht Uit zijn nog niet langsgekomen. Geen verrassing dus dat de bandleden binnen een minuut alweer terug het podium opstappen om de playlist verder af te lopen. Een tweede toegift is voor toetsenist Pim Kops die een ijzersterk optreden speelt. Na wederom een dankwoord moet het toch gedaan zijn? Hoewel er nog steeds nummers missen, is het mooi geweest. Of toch niet, voor een derde keer loopt de band het podium op en knallen er toch nog even een aantal nummers uit. Deze laatste toegift brengt nog een aantal kippenvel momentjes met zich mee. De dames worden gek wanneer Huub Groot Hart zingt: ’Ik val voor alle vrouwen, alle vrouwen in de zaal..’. En bij Mag het Licht uit wordt het scherm zwart en gaan de spots aan. Fantastisch, en die 3 toegiften zijn zo helemaal vergeten. Eigenlijk ook helemaal niet erg, nu hebben we extra mogen genieten van dit allereerste optreden in concertvorm, wat De Dijk niet kan doen!