Mijn uitgebreide zeilnetwerk heb ik te danken aan een weekend 9 jaar geleden. Facebook herinnerde mij afgelopen week aan dat bewuste weekend.
Nu terugkijkend besef ik me hoe bepalend dat ene weekend is geweest voor mijn daaropvolgende carrière. Het mooie vind ik nog altijd dat het begon met een tweet. Hester Ozinga had op Twitter een oproep geplaatst waarin ze mensen zocht die konden helpen in haar social media team op de North Sea Regatta, een zeilwedstrijd voor de kust van Scheveningen. Ik zat op dat moment in een baan waar ik niet bepaald gelukkig van werd. Mede daarom was ik net bezig met mijn freelance business op te bouwen. Per toeval zag ik het bericht van Hester en reageerde direct. Na een telefoontje om kennis te maken waren we eruit: ik ging haar dat weekend helpen!
Het werd een fantastisch weekend met veel meters typen en weinig slaap. In de herinnering van Facebook zie ik Hesters woorden: ‘We wrote an awful lot more than thousand words last week at the NSR..’. Dat ik in de daaropvolgende jaren nog veel meer woorden over zeilevenementen ging schrijven, had ik toen nog niet bedacht. Maar, daar op het balkon starend over zee, wist ik wel dat dit het werk was wat ik wilde gaan doen.
Nou ja, en de rest is geschiedenis. Jarenlang werkte ik op zeilevenementen en rolde zo meer en meer de watersport wereld in. Daar maak ik nu dankbaar gebruik van als watersport journalist. Niet alleen is mijn netwerk heel groot, ook weet ik goed hoe die wereld in elkaar zit en snap ik hoe ik als journalist te werk moet gaan op zo’n evenement.
Deze week maak ik daar dan ook weer dankbaar gebruik van. The Ocean Race is namelijk gearriveerd in Scheveningen. Aan boord zitten meerdere zeilers die ik persoonlijk ken, organisatoren van de stopover staan in mijn telefoonboek en aangezien ik zelf in Scheveningen woon kan ik mijn lokale netwerk ook nog eens inzetten. De perfecte ingrediënten om lekker veel verhalen te schrijven over de race en deze stopover.
Maar goed, geen enkel zeilevenement kan op tegen dat allereerste weekend samen met Hester. Dat blijft voor altijd het weekend waarin het allemaal begon. In die tijd fungeerde Hester een beetje als mijn mentor, we werkten namelijk nog een aantal keer samen. Ik leerde veel van haar en kan nog steeds goed met haar sparren. We komen elkaar namelijk nog regelmatig tegen, ik bel haar tegenwoordig op vanuit mijn journalistenrol. Zij helpt mij dan vanuit haar rol aan de nodige informatie voor mijn verhaal.
Deze week is zij aan het werk tijdens de stopover. Hester stuurt mij of ik zin heb om mee te gaan naar de Awards Night. Een mooi moment voor een reünie! Die foto met de ondergaande zon kon natuurlijk niet ontbreken, fijn om samen even terug te denken aan dat weekend 9 jaar geleden.